Жолда күн жауып, боран болады. Шәкірттердің мазасы қашады. Бірақ ұстаздары тоқтауды бұйырмағаннан кейін, оның артынан ілгері ілби жүре береді.

Бір кезде жауын толастайды. Сонда иман Рабани: «Аяқтарыңа бірдеме батты ма?» деп сұрайды. Шәкірттер: «Батты» деп жауап береді. «Сол батқан нәрсені алған да өкінеді, алмаған да өкінеді» дейді имам.

Қараңғыдағы бораннан қалжыраған шәкірттердің бір бөлігі: «Ақыры өкінетін болғаннан кейін оны алған не, алмаған не?» деп, табандарына батқан тас секілді нәрсені алуға ерінеді.Ал,шәкірттің қалған бөлегі: «Аз да болса алып,не екенін ертең көрейік» деп ойлап, қалталарына бір-екі түйір белгісіз тасты салып қояды. Ертеңіне таң атқан соң тасты алып қараса, гауһар (бриллиант) екен. Сонда алмағандар: «Неге алмадық?» деп, алғандар: «Неге аз алдық?» деп өкініпті. Қиямет күні болғанда намаз оқымағандар: «Неге намаз оқымадық?» деп, ал намаз оқығандар: «Неге аз оқыдық?» деп өкінеді екен.